De bever is mijn totemdier, mijn spirituele voorbeeld.
2 april 2012: Hier zien we ‘pa-bever’ een driejarig jong verzorgen. Heel lief en heel aandoenlijk allemaal. Dit jong heeft nog maar net de familieburcht verlaten. Daar heeft hij een zeer beschermd leventje gehad onder de hoede van ‘ma-bever’. Er zijn jongen geboren en hij moest wat ruimte maken. Nee, dat is te gemakkelijk uitgelegd door de koude manier van schrijven in de biologieboeken.
Het jong verlangt naar de wijde wereld en neemt steeds grotere stappen in die wereld. ‘Pa-bever’ begeleid hem hier nog, binnen het ‘buitenverblijf’ van hem, met de verzorging die hij thuis gewend was. Af en toe gaat het jong te ver en wordt liefdevol teruggehaald, zonder al te veel poespas.
Later in het seizoen, richting augustus, is het pa bever die wat chagrijnig wordt. Zelfs de takken worden niet meer gedeeld met de jongen. Het zijn er meestal 2 of 3 die hij in het buitenverblijf onder zijn hoede neemt.
Pa-bever wordt gemeen tegen de jongen. Hij snauwt ze af en pikt takken af die de jongen met veel kabaal hebben afgeknaagd. Dit hoort hij en hij gaat erop wachten. Wat een gemenerd is het geworden! De jongen raken in de war. Dit waren ze niet gewend. Sommigen trekken weg om nooit meer terug te komen en stichten hun eigen gezinnetje. Anderen blijven wat in de buurt en houden nu en dan contact. Puberen komt van twee kanten.
Het verschil met mensen is niet zo groot. Het grootste verschil is dat wij kunnen ingrijpen in het limbisch systeem, het reptielenbrein, het onderbewuste en zijn daarmee in staat om e.e.a. wat gezelliger te laten verlopen.
Hun leven is echter net zo belangrijk voor hen als dat het onze voor ons is, net als alle sociale bezigheden van ze dat zijn. Soms moeten we de camera even opzij leggen om ze hun gang te laten gaan en respect te tonen voor het leven in het algemeen! Er is geen ‘zij’ en ‘wij’. We zijn één en maken allemaal deel uit van hetzelfde leven op aarde.