Gisteren kwam Judith langs voor de ijsvogels. Op gebied van de fotografie is ze erg veel gewend en geeft zelf  workshops en verzorgt leuke uitstapjes, speciaal voor vlinders, libellen en paddenstoelen in de herfst met haar vlinderreizen. Wees er snel bij met boeken bij haar, in een mum van tijd zijn deze populaire workshops volgeboekt!
Natuurlijk is het erg leuk om eens met een kundige collega van gedachten te wisselen. Ik vond het ook niet onbelangrijk dat Judith mooie kansen zou krijgen op het fotograferen van onze blauw/oranje vrienden en ging dinsdag poolshoogte nemen op de beste locatie van dit moment. De omstandigheden (voor de vissen) veranderen nu razendsnel met de aanwakkerende Noordoosten wind en snelle daling van de temperatuur. Met de Noordoosten wind en de lang aanhoudende droogte is het water bovendien erg snel aan het zakken en staat bij laag tij heel erg laag op het moment. Een uitdaging dus!
Eenmaal op de plaats van bestemming besloot ik een extra mooie tak neer te gaan zetten. Die vond ik al snel dankzij het lage water waarmee veel fraaie stronken bloot komen te liggen die door water en wind erg mooie ronde vormen hebben.
Daar gaan we bij zonsopkomst op woensdagochtend:

 

Mooie stronk in prachtig licht toch?  Het was niet dat de ijsvogels hem niet waardeerden, maar er zat geen vis onder. Toch landen de ijsvogels hier normaal gesproken met grote regelmaat. Vandaag zaten ze echter liever uit de wind. Toch nog blijven zitten, of naar een andere locatie. Er hoefde er maar eentje te landen voor een fantastische foto. Na enkele uren besloot ik eens rond te gaan kijken of ze verderop uit de wind zaten. Daar zaten ze dus, met grote aantallen oppervlakte visjes in een smal slootje. Hmmm, toch nog even blijven voor een buitenkansje? Eerst nog maar een bak koffie voor mij en Judith nam nog maar een bakkie thee.
Op de locatie in het smalle slootje zouden we inmiddels geen mooi licht meer hebben. Op de verkeerde tak gegokt … Wat gaan we doen; twijfel, twijfel. Ik wist nog wel een zeer gunstige locatie wat de vis betreft, alleen zat daar de laatste weken een zeer agressief mannetje die alle andere ijsvogels wegjoeg. Het gaat hier om een indringer die verscheen toen de laatste jongen daar uitvlogen. Weinig kansen daar, nu we het alleen van dit dominante heerschap zouden moeten hebben. Inmiddels wel mooi licht daar … Ok, we gaan ervoor, dit schiet hier niet op!

 

‘De rit’ naar de nadere locatie was een hele aparte; nog nooit had ik zulk laag water meegemaakt in de Biesbosch! Het ging allemaal maar net en dit op plaatsen waar normaal gesproken ruim een meter water staat, ook bij laag tij. Maarrr, wel ijsvogelgeluiden tijdens de korte wandeling er naartoe en binnen een kwartier een ijsvogel op de tak!!! Dat schiet op. Die hebben we maar vast in de pocket.

 

Met alle ijsvogelgeluiden om ons heen en de eerste snelle landing, zou je denken dat het snel zou gaan hier. Het verbaasde mij al dat de eerste zo snel landde in de vroege middag. Het zou tamelijk lang duren voordat er een tweede landing kwam. Bij deze landing leek het alsof de ijsvogel zijn voeten brandde aan de tak en vloog onmiddellijk door. Duidelijk weer de ‘agressieveling’ die bij het minste of geringste luidruchtig opvliegt om hier zijn eigen gemaakte territorium te verdedigen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed natuurlijk en ons geduld werd ruimschoots beloond. Zie dat de zon inmiddels geheel op de tak schijnt. Nu met een ijsvogel d’r op! Super; hij bleef erg lang zitten en keek regelmatig naar beneden om te vissen. Dadelijk nog met een visje ook?!

 

Met een minuut of 10 deze ijsvogel op de tak, had Judith haar ‘ijsvogeltijd’ in één landing te pakken. De camera’s klikten nu constant op de ‘silent mode’. Handig als ze zo dichtbij zitten ..
Plots een duik recht naar beneden en daar vloog hij terug op de tak met een visje! Al het geduld ruimschoots beloond!

 

Een paar klappen met z’n kop op de tak en het visje was snel verdwenen in de ijsvogelstrot. Hij bleef nog even zitten.

 

 

NB: hier is heel erg goed te zien dat deze ijsvogel de typische kleuren heeft die ze in de balts hebben. Door de extreme warmte van eind september zijn wellicht de hormonen met hem aan de haal gegaan.
Nog even nagenieten van wat we allemaal gezien hebben, opruimen en terug naar de haven. De zon stond inmiddels al laag. Wat een lange dag is het geweest, de tijd is voorbij gevlogen!

 

Maar nu?! Dacht ik dat het water de laagste stand had bereikt. Het was nog veel verder gezakt. De boot lag droog op de blubber. Nu lijkt het een lichtgewicht boot, dat is het met bijna 600kg niet! Ehhh, we hebben hier een probleempje. Judith vond het wel grappig en maakte met haar mobieltje wat foto’s terwijl ik naar een oplossing zocht. Die was snel gevonden met twee steekstokken en paar stukken touw waarmee een flinke hefboom kon worden gemaakt om de boot vlot te trekken met z’n tweeën. McGyver is er niks bij! Wat een dag ….
Morgen weer even kijken hoe het er allemaal weer mee staat en dan weer drie dagen met gasten op stap. Ik kijk er nu al naar uit! Tot na het weekend.