Een IJsvogel in vlucht pakken is bijna niet te doen, daarom moeten deze blauwe rakkers liefst op een zo mooi mogelijk takje zitten. Daar wordt dan ook alles aan gedaan door natuurfotografen. Liefst wordt er een takje met groener dan groen mos neergezet op de plaats waar de IJsvogel graag vertoeft of vist. Volgens mij verkopen ze dat spul in een spuitbus, grapte ik ooit. Het kan nog gekker met de fraaiste houtsculpturen die zo uit de aquariumhandel lijken te komen.
De IJsvogel zal het worst wezen, als hij maar een mooie positie heeft om nietsvermoedende visjes plots uit hun wereld te nemen.

Toch, de allerfraaiste stronken verzin je niet, die vind je bij toeval. Dat toeval moet heel erg groot zijn als er ook nog eens een IJsvogel gebruik van maakt. In de Biesbosch is die kans misschien iets groter dan elders met al het dode hout langs de oevers dat in de loop der jaren door weer, wind en water de fraaiste vormen kreeg.

Maar goed, zaterdag moest dat toeval er maar eens van komen. Nancy en ik waren van het mooie weer aan het genieten en dobberden wat rond. Tegen de kant waren erg veel Dodaarsjes te zien waar ik een foto van wilde maken. Even de 2x converter erop en zonder al te veel gedoe probeerde ik wat.

Opvallend veel Dodaarsjes langs de oevers ..

 

En ja hoor: waar de Dodaarsjes zijn, zitten de kleine visjes en waar de kleine visjes zijn met wat overhangende bomen …. De 2x converter zat er nog op, belichting goed ingesteld en eindelijk spontaan eens van redelijke afstand. Let op de houding: hier is minimaal nog één IJsvogel in de buurt. Het waren er drie en zo te zien een stel jongen die nog maar net zijn uitgevlogen. Dat is erg laat in het jaar! De meesten stoppen er eind september al mee.

Leuke waarneming en leuke foto, maar we besloten even te blijven liggen op afstand om te zien wat hun favoriete takje is in de wirwar van al het hout langs de oever.
Dat bleek een stronk te zijn waar ik al eens plannen mee had om deze in een landschapsfoto te plaatsen. Ik ben geen specialist in landschappen, dus dit is écht een mooie stronk! In een uurtje tijd zaten ze er drie maal op. Morgen met geïmproviseerde camouflage een poging wagen.

 

Eerst nog even genieten van het ondergaande zonnetje. In het najaar en winter altijd mooier dan ’s zomers. Dit is de tijd dat ik me weer druk maak …

 

Vroeg op om wat leuke landschapsfoto’s te maken. Het ondergaande zonnetje beloofde wat!
Dat liep toch anders. Pas om half 10 het water op omdat het potdicht zat van de mist. Het werd uiteindelijk niet veel beter dan dit.

 

Het begon heel erg goed. Overvliegende (bijna) volwassen Zeearend naar de plek waar we gisteren een aangevreten gans hadden zien liggen! En ja hoor, aangekomen zat hij er bovenop. Paraplu over de boot heen en een camouflagenet om de boot op de wind af te laten drijven, precies erlangs. Dat ging mooi, alleen bleek er een Buizerd op te zitten. Naja, ook leuk!

 

Dit is ze, de stronk der IJsvogelstronken. Daar ligt ze in al haar schoonheid te blinken met haar wulpse doch scherpe lijnen, tientallen jaren onaangeroerd door mens en machine. Slechts de diepe rimpels in haar huid verraden haar leeftijd. Vanonder de geïmproviseerde camouflage werd ik er bijna emotioneel van. Na al die jaren op zoek naar dé stronk en daar lag ze. Urenlang lag ik daar op de vloer van de boot te genieten.

En de IJsvogels? Heel kort: flinke temperatuurdaling, wind aangewakkerd, kleine visjes weg uit het ondiepe, IJsvogels aan het vissen op dieper water.

Zal het er ooit van komen dat er weer IJsvogels op gaan zitten? Wie weet …

Groetjes,

Bas