Vandaag is het een mooie dag om weer eens een weblog te maken. Na alle drukte en het geregel rond het verhuizen begint de rust nu al te komen.
Het zijn drastische en zware beslissingen geweest om de grootstedelijke drukte voor eens en altijd vaarwel te kunnen zeggen.
De zwaarste en de moeilijkste beslissing is het opgeven van de boot in de Biesbosch geweest. Vanuit de streek waar we ons gaan vestigen zou het nog verder rijden zijn geweest.

Nog voordat we overgaan over een week of vijf, begint de rust al in te dalen met heerlijke vooruitzicht middenin het Groene Hart te gaan wonen. Het ‘nieuwe leven’ begint al vorm te krijgen.

In het vorige bericht schreef ik “er zal vast wel weer een bootje komen.” Dat is sneller gegaan dan ik had durven dromen. Inmiddels ligt hij al op een privé-landje middenin dé fraaiste polder van Nederland. Het is geen superstoere boot met zware motor geworden zoals de Fotosloep.  Die was in en rond de ruige Biesbosch beslist nodig, maar zou overkill zijn in de kleine poldersloten.  Het is eerder het tegenovergestelde geworden: een Grumman Sportboat. Het is een brede aluminium kano die sinds de jaren ’60 in de USA wordt geproduceerd. Ideaal voor op de rustige polderwateren en kleine plassen. Een elektromotor is meer dan genoeg om deze lichtgewicht boot van slechts 55kg met een aardig gangetje voort te stuwen. Een enorm voordeel om schoon, lichtgewicht en geruisloos door de polder te varen.
Voorheen zat er nog een importeur van Grumman in Nederland. Helaas is deze met het merk gestopt en was het nog een hele operatie om er eentje hier te krijgen. Uiteindelijk is dit gelukt met een Zweedse dealer die het bootje naar Malmö bracht, waar hij is opgepikt door een Nederlands transportbedrijf. Waarna Nancy en ik hem weer op konden halen in Friesland op het dak van het Fiatje.

 

De Grumman Sportboat bij het Nederlandse transportbedrijf in Friesland.

 

Het is een groot voordeel dat een elektromotor meer dan genoeg is voor dit smalle bootje. De Li-Ion accu weegt slechts 6,5kg, deze klik je er met een kantelbeweging direct bovenop; handig!
Eén acculading is voldoende om een hele ochtend (rustig) op te varen.

Er wordt dus weer gevaren, superrrr!!!
Nancy is min of meer in de streek opgegroeid waar onze nieuwe woning staat en waar de boot ligt. Haar ouders hadden een caravan op een boeren camping waar ze ieder weekend zaten. Haar vader had er ook een bootje liggen. ‘Back to the roots’ dus, een gevoel van thuis komen, zo ook voor mij. Ik ben ook bezeten van het Nederlandse polderlandschap en Nederlands fraaiste plassengebieden, waarvan dit er één is. Al tijdens de proefvaart, samen met Nancy, begon het al flink te kriebelen wat de fotografie betreft. Het is hier mooi, heel erg mooi!
Reden genoeg om de camera weer eens op te pakken na een fotografie-pauze van ruim een half jaar. Nancy had haar Canon 7D nog ergens in de kast liggen met een 24-105mm erop. Geen straf om het hier eventjes mee te moeten doen om er weer in te komen. Ik had mijn complete set immers verkocht omdat ik deze voorlopig niet nodig zou hebben. Daarnaast was deze set behoorlijk toegespitst op het fotograferen van de Biesbosch.
Na het opladen van de accu en formatteren van de geheugenkaart had ik de wekker vroeg gezet. Er zat een mooie windstille ochtend aan te komen!
Deze ochtend was het meteen raak met witte wieven die over de polderwateren dansten. De magie was weer terug.

Eind 19e, begin 20e eeuw, streken de kunstschilders van de Haagse school hier neer vanwege het fraaie Hollandse landschap, maar ook omdat het licht en de wolkenluchten hier zo fraai zijn. Boven de weide- en veengebieden zit veel vocht in de lucht. Dit zorgt voor een fraaie rode gloed in de wolkenluchten, over het water en over het landschap.

 

En zo laaide het enthousiasme voor de fotografie weer flink op!

Het resultaat uit de goede oude 7D viel me bepaald niet tegen, al was ik de luxe van een full frame systeem gewend! Bij voldoende licht gaat het schijnbaar ook prima met een (veel) kleinere APS-c formaat sensor.
Maar toch, verandering van spijs doet eten en ik had al lang besloten; zou ik weer gaan fotograferen dan met een ander merk dan Canon waar ik vele jaren plezier van heb gehad. Het besluit me meer te gaan specialiseren in landschappen met groothoeklenzen stond al lang vast. Hier horen ook weer ‘andere kleuren’ bij …
Helemaal blanco en niet meer vastzittend aan een merk, is het een leuke zoektocht naar het voor mij ideale camerasysteem geworden. Vast stond dat het een moderne mirrorless moest gaan worden met alle voordelen van dien. Hier kom ik in een later blog eens op terug. Of het full frame of APS-C formaat moest gaan worden, daar was ik nog niet uit. Zoekend naar ‘iets anders’ op één van de vele fotografie-sites zag ik de aankondiging van de Fujifilm X-T3 voorbij komen en ben er toch eens beter naar gaan kijken. Na flink wat googelen, RAW-bestanden bekijken van voorgaande typen en veel lezen over de Fujifilm X camera’s, is het met overtuiging de X-T3 geworden.

 

Het lijkt niet echt voor de hand liggend, redelijk onbekend en onbemind, is het de Fujifilm X-T3 geworden. Nog maar net gelanceerd was het zelfs even wachten tot hij kon worden geleverd.

Nancy vindt hem ook super en gaat er ook graag mee op pad. Ook haar enthousiasme voor de fotografie is weer aangewakkerd. Bovendien kreeg ze nog een leuk bedrag terug voor haar 7D + lens bij Cameraland.
Ik werd meteen gegrepen door de bijzondere kleuren van Fujifilm waar ik eigenlijk nooit goed naar gekeken had. Het zijn dezelfde kleuren die de legendarische Fuji Velvia en Provia filmrolletjes leverden voor het digitale tijdperk. Qua uiterlijk, gevoel, gewicht en bediening lijkt de camera akelig veel op mijn oude Nikon FM waar ik ooit mee begon en die ik nog steeds heb. Niettemin heeft deze kleine alleskunner een grote hoeveelheid moderne high-tech én snelheid aan boord die je niet zou verwachten met dit klassieke uiterlijk. Bovendien heeft deze camera een kantelschermpje dat ik altijd heb gemist bij landschapsfotografie vanuit de boot in de Biesbosch. Wat er niet opzit is een image stabilizer, wat ik tot nu toe niet als een groot gemis ervaar met de superlichtsterke lensjes van Fujifilm. Deze zijn bijna geheel van metaal, erg compact, ragscherp en leveren een uiterst fijn microcontrast tot aan de randen van het beeld.
Even genoeg over deze keuze, in een later blog wat algemene beschouwingen over de camera-industrie en de grote veranderingen die op dit moment plaatsvinden met de transitie naar mirrorless.
Om het geheel compleet te maken bestelde ik er een setje Sirui grijsverloopfilters bij. Lees hier de uitgebreide review van Mike Muizebelt over deze filters.

En nu gaan we varen met de Fujifilm X-T3, twee lensjes (16-55mm + 50-140mm) en de filterset in een klein handzaam tasje. De wekker ging weer vroeg af met een veelbelovende koele en windstille ochtend in het vooruitzicht:

 

Voor het eerst met de kano/boot/kaboot het gebied in met de Fujifilm X-T3. Om op de plaats van bestemming te komen moet ik eerst deze plas over. Het plannetje dat ik van tevoren had bedacht, werd meteen aan de kant gezet. Beter dan dit kon het niet worden!
Fujifilm X-T3 | ISO 320 | F4.0 | 1/10 seconde | Sirui polarisatie filter + 3 stops hard grijsverloopfilter.

 

De wolkenluchten van de schilders van de Haagse school doen het prima i.c.m. met de Fujifilm kleuren.

 

Wat een heerlijk afwisselend gebied is dit. Bij iedere bocht is de lichtval weer anders. Hier en daar dansen nog wat ‘Witte Wieven.’
Het dynamisch bereik van de Fujifilm X-T3 valt bepaald niet tegen! Om de zon wat te dempen is wederom het Sirui grijsverloopfilter gebruikt. De Fujifilm lensjes produceren fraaie zonnesterren!

 

Wat mij betreft het mooiste wat er is. Bij zonsopkomst in stilte door de polder varen. Bakkie koffie erbij, een goede camera met wat filters en genieten maar.

 

De reden voor mij om voor de Fujifilm X-T3 te kiezen: de kleuren en de fijne contrasten in de donkere partijen. Deze foto had misschien met alle cameramerken gemaakt kunnen worden, maar wellicht niet zo eenvoudig als met dit camera-systeem.
Het beeld komt vrijwel kant en klaar zo uit de camera, zonder al te veel nabewerkingen. Uiteraard zijn hier ook de Sirui filters gebruikt.

Dat ik weer enthousiast en vol passie bezig ben met de fotografie, hoef ik vast niet te vermelden.
Begin november hebben we de sleutel van ons nieuwe huis middenin de polder. Met de Grumman Sportboat zitten we dan binnen een kwartier op de plas om te kunnen genieten van de fraaiste schildersluchten van Nederland. Tenminste, als de kunstschilders van de Haagse school van weleer gelijk hadden, maar tot nu toe ziet het ernaar uit dat ze het bij het rechte eind hadden.
Tot het volgende weblog over onze belevenissen in de polder!