Zal het hem wel, zal het hem niet worden? De weersvoorspelling wisselde gisteravond met het uur. De Biesbosch zou net wel, of net niet schuilgaan onder een grijs wolkendek. Even de wolkenradar erbij gepakt; de bewolking zou precies op de grens van de Biesbosch liggen. Dit met windkracht 2, lichte vorst aan de grond en een watertemperatuur die al een paar graden hoger ligt dan een week geleden. Damp boven het water met wat wolkjes in de lucht? Toch de wekker maar gezet dus!

Voorafgaand aan de workshops die komen gaan, is dit voor mij de tijd van de voorbereidingen. Na een druk seizoen doe ik in de winter niet veel aan de fotografie, behalve dan technieken bestuderen die mij nog niet eigen zijn. Ieder voorjaar duik ik er dan weer in met een frisse blik, de oude vertrouwde locaties enigszins vermijdend. Zo worden mijn foto’s ieder jaar weer een beetje anders en blijft de ontwikkeling erin zitten. Dit jaar ben ikzelf verrast door de grote sprong die is gemaakt. Compositie kiezen bij landschappen  gaat meer en meer intuïtief, zonder de ‘regeltjes’ tegen het licht te houden voordat er wordt afgedrukt. Zo heb je meer tijd om van de omgeving te genieten en ook dit gaat weer in de foto’s zitten.
Dit jaar doe ik veel meer met groothoeklenzen en ik heb gemerkt een dergelijke lens fantastisch werkt in ‘het blauwe kwartiertje’, ruim voor zonsopkomst dus. De wekker gaat af op een tijdstip waar je niet vrolijk van wordt, maar eenmaal ter plaatse is de beloning groot.
De weersvoorspelling klopte exact!

 

Nog op de rivier (de Amer) begon het meteen goed met dit aparte sfeertje.

 

Meestal vaar ik hier op behoorlijke snelheid langs om zo snel mogelijk op een fraaie locatie in de Biesbosch te zijn. Deze keer bleef ik even hangen om aandachtig wat foto’s te maken en daar had ik bepaald geen spijt van. Het is hier nog half donker, maar met juist belichten ontstaat er een zeer apart sfeertje in de foto.

 

Na het fotograferen op de rivier ging het gas er eventjes op en dan heerlijk rustig de Biesbosch in met een stevige bak koffie erbij, om het gebrek aan slaap wat te compenseren. Verwend als ik ben na zo veel mistige superochtenden, viel het wat tegen met de grondmist. De wind wakkerde wat aan. Toch zijn dit hoogst unieke platen nu de bomen nog zonder blad zitten.

 

Met de damp was het al snel gedaan. Zo besloot ik even het wilgenbos in te lopen. Dit is dus ook Nederland!

 

Zo heeft de Biesbosch altijd weer iets unieks te bieden zoals dit onwerkelijke landschap, een griend dat al enige tijd niet meer onderhouden wordt. Langzaam aan zal ook hier een ondoordringbare wildernis ontstaan. Nu kun je nog ver kijken. Nog even en de vegetatie staat ruim twee meter hoog. Dit is waar de bevers zich schuil houden.

 

Niet al te veel grondmist, wel prachtig licht en die heerlijke wolkjes in de lucht.

 

Rond een uur of negen werd het licht wat fletser. Tijd om het polarisatiefilter er eens op te schroeven. Deze lag al jaren onaangeroerd in de kast, maar blijkt dus grote diensten te kunnen bewijzen wanneer de zon wat hoger aan de hemel staat.

 

De wilgen in de bossen lijken allemaal op elkaar. Het zijn de losstaande solitaire exemplaren die iets geheel unieks en persoonlijks hebben. Dit is ook zo’n aparte die over enkele weken in de groene omgeving op zal gaan. Nu lijkt hij iets te willen zeggen als: “Hey, zet mij ook even de foto?”

De zon deed weer zo goed dat ik, met de camera opgeborgen, nog een grote ronde heb gemaakt. De eerste bruine kiekendieven maakten hun sierlijke vleugelslagen weer boven de rietvelden, de rietgorzen zijn er weer, ijsvogels gezien en er zijn met de januaristorm vele nestplaatsen voor de ijsvogels bij gekomen en dat is goed nieuws! Er is zelfs een hele rij populieren omgewaaid, die nu nu zo’n 30 meter ijsvogelwand vormen. Of wie weet zullen de oeverzwaluwen zich er gaan vestigen.